ولنجک

ولنجک تاریخ طول و درازی دارد. بعضی از منابع تاریخش را تا دوره ساسانیان هم ذکر کرده‌‌اند. این منطقه اولین بار در زمان فتحعلی شاه مطرح شد و قبل از آن روستای کوچکی بیش نبود. با ساخت کاخ نیاوران و بعد از آن کاخ محمدیه محمد شاه قاجار، ولنجک سر و شکل جدی‌‌تری گرفت. کم‌‌کم درباریان و ثروتمندان از گوشه و کنار جذب این منطقه شدند و ولنجک امروزی شکل گرفت. ولنجک امروزی دیگر آن روستای کوچکی که با دستور شاه عباس و ساکن کردن پنج خانواده از سادات مازندران شکل گرفت، نیست. حتی دیگر کاخ و کوخ شاهان قاجاری هم باعث معروفیت این محله نیستند.

شاید امروز وقتی اسم ولنجک را می‌‌شنویم ناگهان به یاد تله کابین توچال می افتیم، بله، برای تهرانی‌‌ها اسم این محله با تله کابین توچال یکی شده است. محله ولنجک به خاطر نزدیکیش به کوه، آب و هوای بی نظیری دارد و وجود تفریحگاهی مثل توچال هم به جذابیت این محله اضافه کرده است. مجموعه توچال به قدری زیبایی جذابیت دارد که آدم دلتنگش بشود. تله سیژ و سورتمه و سینما پنج بعدی در کنار بام تهران،  پکیجی مهیج و جذاب ایجاد کرده است. اینکه بنشینی درتله کابین معلق در هوا و خیلی آرام کوه‌‌ها و دره‌‌ها و آدم‌‌ها را زیر پا بگذاری و فقط در عرض چند دقیقه خودت را وسط رشته کوه‌‌های البرز ببینی، حس عجیب و کمی دلهره‌‌آوری را به آدم می‌‌دهد. از شلوغی و هیاهوی ایستگاه یک به کوه‌‌های بکر و برفی ایستگاه هفت. وجود این مجموعه تفریحی و دانشگاه شهید بهشتی و سالن اجلاس سران کشورهای اسلامی و مجاورت با نمایشگاه بین‌‌المللی تهران باعث شده که رفت و آمد زیادی در این محله باشد که به لطف خیابان‌‌های پهن و بزرگش توانسته تا حدودی این ترافیک را جا به جا کند. با تمام این مسائل دسترسی محلی به ولنجک نسبتا خوب است. اتوبوس بی‌‌آر‌‌تی از جنوب تهران با عبور از مرکز شهر به سمت تجریش، بهترین مسیر برای رسیدن به ولنجک است. البته یک خط تاکسی هم از میدان تجریش به ولنجک می‌‌رود. این محله فقط گوشه‌‌ای از کلان‌‌شهرتهران است ولی برای خیلی از آدم‌‌های این شهر شب‌‌ها و روزهای خاطره انگیزی ساخته است.