پیست اسکی توچال

ولنجک تاریخ طول و درازی دارد. بعضی از منابع تاریخش را تا دوره ساسانیان هم ذکر کرده­اند. این منطقه اولین بار در زمان فتحعلی شاه مطرح شد و قبل از آن روستای کوچکی بیش نبود. با ساخت کاخ نیاوران و بعد از آن کاخ محمدیه محمد شاه قاجار، ولنجک سر و شکل جدی­تری گرفت. کم­کم درباریان و ثروتمندان از گوشه و کنار جذب این منطقه شدند و ولنجک امروزی شکل گرفت. ولنجک امروزی دیگر آن روستای کوچکی که با دستور شاه عباس و ساکن کردن پنج خانواده از سادات مازندران شکل گرفت، نیست. حتی دیگر کاخ و کوخ شاهان قاجاری هم باعث معروفیت این محله نیستند. شاید امروز وقتی اسم ولنجک را می­شنویم ناگهان به یاد تله کابین توچال می افتیم، بله، برای ما تهرانی­ها اسم این محله با تله کابین توچال یکی شده است. محله ولنجک به خاطر نزدیکیش به کوه، آب و هوای بی نظیری دارد و وجود تفریحگاهی مثل توچال هم به جذابیت این محله اضافه کرده است. مجموعه توچال به قدری زیبایی جذابیت دارد که آدم دلتنگش بشود. تله سیژ و سورتمه و سینما پنج بعدی در کنار بام تهران،  پکیجی مهیج و جذاب ایجاد کرده. اینکه بنشینی درتله کابین معلق در هوا و خیلی آرام کوه­ها و دره­ها و آدم­ها را زیر پا بگذاری و فقط در عرض چند دقیقه خودت را وسط رشته کوه­های البرز ببینی، حس عجیب و کمی دلهره­آوری را به آدم می­دهد. از شلوغی و هیاهوی ایستگاه یک به کوه­های بکر و برفی ایستگاه هفت. وجود این مجموعه تفریحی و دانشگاه شهید بهشتی و سالن اجلاس سران کشورهای اسلامی و مجاورت با نمایشگاه بین­المللی تهران باعث شده که رفت و آمد زیادی در این محله باشد که به لطف خیابان­های پهن و بزرگش توانسته تا حدودی این ترافیک را جا به جا کند. با تمام این مسائل دسترسی محلی به ولنجک نسبتا خوب است. اتوبوس بی­آر­تی از جنوب تهران با عبور از مرکز شهر به سمت تجریش، بهترین مسیر برای رسیدن به ولنجک است. البته یک خط تاکسی هم از میدان تجریش به ولنجک می­رود. این محله فقط گوشه­ای از کلان­شهرتهران است ولی برای خیلی از آدم­های این شهر شب­ها و روزهای خاطره انگیزی ساخته است.